² અને જો મને ભવિષ્યજ્ઞાન હોય, ને હું સર્વ મર્મ તથા સર્વ વિદ્યા જાણું,, ને જો પુરો વિશ્વાસ મને હોય, એવો કે મારાથી પર્વતો ખસેડાય, પણ મને પ્રીતિ ન હોય, તો હું કંઇ નથી.

³ અને જો હું કંગાલોને પાળવાને મારી આખી સંપત આપું, ને જો હું મારૂં શરીર બળવાને આપું, પણ મને પ્રીતિ ન હોય, તો મને કંઈ લાભ થતો નથી.

⁴ પ્રીતિ સહનશીલ તથા પરોપકારી છે; પ્રીતિ અદેખાઈ કરતી નથી; પ્રીતિ વડાઈ કરતી નથી, ફુલતી નથી,

⁵ વિશોભિત રીતે વર્તતી નથી, પોતાનુંજ શોધતી નથી, સંતાપતી નથી, ભુંડું ધારથી નથી;

⁶ અન્યાયમાં હરખાતી નથી, પણ સત્યમાં હરખાય છે;

⁷ સઘળું ખમે છે, સઘળું ખરૂં માને છે, સઘળાની આશા રાખે છે, સઘળાનું સહન કરે છે.

⁸ પ્રીતિ કદી ખુટતી નથી, પણ ભવિષ્યદાનો હોય તો તેઓ જતાં રહેશે; ભાષાઓ હોય, તો તેઓ સમાપ્ત થશે; વિદ્યા હોય તો તે જતી રહેશે.

⁹ કેમકે આપણે અપૂર્ણ જાણીએ છીએ; ને અપૂર્ણ ભવિષ્યવાદ કહીએ છીએ;

¹⁰ પણ જયારે સંપૂર્ણતા આવશે, ત્યારે અપૂર્ણતા જતી રહેશે.

¹¹ જયારે હું બાળક હતો, ત્યારે બાળકની પેઠે બોલતો હતો, બાળકની પેઠે વિચારતો હતો, બાળકની પેઠે સમજતો હતો, પણ જયારે પુરૂષ થયો, ત્યારે મેં બાળકની વાતો મુકી દીધી.

¹² કેમકે હમણાં આપણે દર્પણને આસરે ઝાખું ઝાંખું જોઈએ છીએ, પણ ત્યારે નજરોનજર જોઈશું; હમણાં હું અપૂર્ણ જાણું છું, પણ ત્યારે જેમ જણાએલો છું તેમ જાણીશ.

¹³ અને હવે વિશ્વાસ તથા આશા તથા પ્રીતિ એ ત્રણે રહે છે; પણ તેઓમાં પ્રીતિ શ્રેષ્ઠ છે.