¹ અને તે સમુદ્રને કાંઠે ફરી બોધ કરવા લાગ્યો. અને અતિ ઘણા લોક એકઠા થયા, માટે તે સમુદ્રમાં હોડી પર ચઢીને બેઠો; ને બધા લોક સમુદ્રની પાસે જમીન પર હતા.

² અને દૃષ્ટાંતોમાં તેણે તેઓને ઘણો બોધ કીધો; ને પોતાના બોધમાં તેઓને કહ્યું,

³ સાંભળો, જુઓ, વાવનાર વાવવાને બહાર ગયો.

⁴ અને એમ થયું કે, તે વાવતો હતો ત્યારે રસ્તાની કોરે કેટલાંક [બી પડ્યાં; ને પક્ષીઓ આવીને તે ખાઇ ગયાં.

⁵ અને બીજાં પત્થરવાળી ભોંયમાં પડ્યાં, જ્યાં ઘણી માટી ન હતી; ને ભોંય ઉંડી ન હતી, માટે તે તરત ઉગી નીકળ્યાં;

⁶ ને સુરજ ઉગ્યો ત્યારે તેઓ ચિમળાઈ ગયાં; ને તેઓને જડ ન હતી માટે તેઓ સુકાઈ ગયાં.

⁷ અને બીજા કાંટાનાં જાળાંમાં પડ્યાં; ને કાંટાનાં જાળાંએ વધીને તેઓને દાબી નાખ્યાં; ને તેઓએ ફળ ન આપ્યું.

⁸ અને બીજાં સારી ભોંયમાં પડ્યાં; ને તેઓએ ઉગનારૂં તથા વધનારૂં ફળ આપ્યું, ત્રીસગણું તથા સાઠગણું તથા સોગણું ફળ આપ્યું.

⁹ અને તેણે તેઓને કહ્યું કે, જેને સાંભળવાને કાન છે તે સાંભળે.

¹⁰ અને જયારે તે એકાંત હતો ત્યારે બાર [શિષ્યો] સુદ્ધાં જેઓ તેની પાસે હતાં, તેઓએ તેને આ દૃષ્ટાંતો વિષે પુછ્યું.

¹¹ અને તેણે તેઓનને કહ્યું કે, દેવના રાજ્યનો મર્મ તમને અપાયો છે; પણ જેઓ બહારના છે તેઓને સઘળી વાતો દૃષ્ટાંતોમાં અપાય છે;

¹² એ માટે કે તેઓ જોતાં જુએ, પણ જાણે નહિ; ને સાંભળતા સાંભળે, પણ સમજે નહિ; રખે કદાપિ તેઓ ફરે, ને તેઓને [[પાપની] માફી મળે.

¹³ અને તે તેઓને કહે છે કે, શું તમે આ દૃષ્ટાંત સમજતા નથી? ત્યારે સર્વ દૃષ્ટાંતો કેમ સમજશો?

¹⁴ વાવનાર વચન વાવે છે.

¹⁵ રસ્તાની કોરપરનાં એ છે કે જ્યાં વચન વવાય છે, ને તેઓ સાંભળે છે કે તરત શેતાન આવીને તેઓમાં જે વચન વવાએલું હતું તે લઇ જાય છે.

¹⁶ અને એમજ જેઓ પત્થરવાળી ભોંયમાં વવએલાં તેઓ એ છે, કે જેઓ વચન સાંભળીને તરત હરખથી તેને માની લે છે;

¹⁷ અને તેઓ પોતામાં જડ હોતી નથી, પણ થોડી વાર તકે છે; પછી વચનને લીધે દુઃખ અથવા સતાવણી થાય છે ત્યારે તેઓ તરત ઠોકર ખાય છે.

¹⁸ અને બીજાં જેઓ કાંટાઓમાં વવાએલાં છે તેઓ એ છે કે, જેઓએ વચન સાંભળ્યું,

¹⁹ પણ આ કાળની ચિંતાઓ તથા દોલતની માયા તથા બીજી વસ્તુઓનો લોભ પ્રવેશ પામીને વાતને દાબી નાખે છે; ને એ નિષ્ફળ થાય છે.

²⁰ અને જેઓ સારી ભોંયમાં વવાએલાં તેઓ એ છે કે, જેઓ વચન સાંભળે છે ને તેનું ગ્રહણ કરે છે, ને ત્રીસગણું તથા સાઠગણું ફળ આપે છે.

²¹ અને તેણે તેઓને કહ્યું કે, શું માપ તળે અથવા ખાટલા તળે મુકવા સારૂ દીવો લાવે છે? શું દીવી પર મુકવા સારૂ નહિ?

²² કેમકે જે કંઈ છાનું છે તે એ માટે કે તે પ્રગટ કરાય, અને જે ગુપ્ત રાખેલું તે એ સારૂ કે પ્રગટમાં આવે.

²³ જો કોઈને સાંભળવાને કાન છે તો તેણે સાંભળવું.

²⁴ અને તેણે તેઓને કહ્યું કે, તમે જે સાંભળો છો તે પર ધ્યાન રાખો. જે માપથી તમે માપો છો તેથી તમને માપી અપાશે; ને તમને વધતું અપાશે;

²⁵ ક્મકે જેની પાસે છે તેને અપાશે, ને જેની પાસે નથી, તેનું જે છે તે પણ તેની પાસેથી લઇ લેવાશે.

²⁶ અને તેણે કહ્યું કે, દેવનું રાજ્ય એવું છે કે જાણે કોઈ માણસ ભોંયમાં બી નાખે, ને રાત દહાડો ઉંઘે તથા જાગે, અણ તે બી ઉગે ને વધે,

²⁷ પણ શી રીતે એ તે જાણતો નથી.

²⁸ ભોંય તો પોતાની મેળે ફળ આપે છે, પહેલાં અંકુર, પછી કણસલું, પછી કણસલામાં પુરા દાણા.

²⁹ પણ દાણા પાક્યા પછી તરત તે દાતરડું લગાડે છે; કેમકે કાપણીનો વખત થયો છે.

³⁰ અને તેણે કહ્યું કે, દેવનું રાજ્ય શાની સાથે સરખાવીએ? અથવા તેને શાની ઉપમા આપીએ?

³¹ તે રાઈના દાણાના જેવું છે; એ ભોંયમાં વવાય છે ત્યારે ભોંયનાં સર્વ બી કરતાં નાનું છે;

³² પણ તે વાવ્યા પાહી ઉગી નીકળે છે, ને સર્વ છોડવા કરતાં મોટું થાય છે, ને તેને એવી મોટી ડાળી થાય છે કે આકાશના પક્ષીઓ તેની છાયા નીચે વસો કરી શકે છે.

³³ અને એવાં ઘણાં દૃષ્ટાંતોમાં જેમ તેઓ સાંભળી શકતાં હતા તેમ તો તેઓને વચન કહેતો હતો.

³⁴ અને દૃષ્ટાંત વિના તે તેઓને કંઈ કહેતો નહોતો; પણ પોતાના શિષ્યોને એકાંતે તે સઘળી વાતનો ખુલાસો કરતો.

³⁵ અને તે દહાડે સાંજ પડી ત્યારે તે તેઓને કહે છે કે, આપણે પેલે પાર જઈએ.

³⁶ અને લોકને મુકીને તે હતો એમ ને એમ તેઓ તેણે પોતાની સાથે હોડીમાં લઇ જાય છે. બીજી હોડીઓ પણ તેની સાથે હતી.

³⁷ એ પવનનું મોટું તોફાન થયું; ને મોજાંઓ હોડીમાં એવાં ઉછળી આવ્યાં કે તે ભરાઇ જવા લાગી.

³⁸ અને તે ડબુસાએ ઓસીકા પર [માથું ટેકીને] ઉંઘતો હતો; ને તેઓ તેને જગાડીને તેને કહે છે કે, ઉપદેશક, અમે નાશ પામીએ છીએ, તેની તને શું કંઇ ચિંતા નથી?

³⁹ અને તેણે ઉઠીને પવનને ધમકાવ્યો તથા સમુદ્રને કહ્યું કે, છાનો રહે, શાંત થા. અને પવન બંધ થયો, ને મહા શાંતિ થઇ.

⁴⁰ અને તેણે તેઓને કહ્યું કે, તમે કેમ ભયભીત છો? તમને હજુએ વિશ્વાસ નથી?

⁴¹ ને તેઓ બહુ બીધા, તથા માહોમાંહે બોલ્યા કે, આ તે કોણ છે? કેમકે પવન તથા સમુદ્ર પણ તેનું માને છે.